Hikayeci vs Şair

Oturduğu yerden büyük bir hızla doğruldu, heyecanla masanın başına geçti, eline geçen ilk kalemle önündeki boş sayfaya telaşla bir şeyler yazmaya başladı. Yüzünde bir gülümseme belli belirsiz kendini gösterip geri kaçıyordu sürekli. “Yine ne saçmalıyorsun” dedi şair heyecanından bişey kaybetmeden yazmayı sürdüren öykücüye. Güldü öykücü alaycı bir ses tonuyla “saçmalamak sizin uzmanlık alanınız biz olsa olsa kötü yazarız” dedi. Bu saldırıyı beklemeyen şair avına saldırmayı bekleyen dişi aslan gibi olan egosunu öykücünün üzerine salacak fırsatı yakalamıştı. “Bir öykücü ne anlatır ki” dedi, “sizin sayfalarca anlatamadığınızı biz bir mısrada özetliyoruz”. Öykücü durakladı, aslında şair haksız sayılmazdı ama eksikti anlattıkları. Bir aşkı ya da ayrılığı belki tek cümleyle, doğru kelimeleri arka arkaya sıralayarak çok kısa ve anlamlı anlatabilirdi bir şair ama neden ayrılındı neden sevilmişti kısımları hep eksik kalacaktı. İşte hikayeci bu kısımlarla da ilgileniyordu. “Siz cerrah gibisiniz, sadece hastalığın olduğu kısımla ilgilenirsiniz, oysa biz öykücüler olayların bütününe bakarız” dedi şairin yüzüne bile bakmadan. “Bizim sayfalarca anlattığımız ayrıntıları siz anlatmaya kalksanız yazdığınız şiir ömrünüzün tek şiiri olur” dedi öykücü şaire hiç duraksamadan. “Çok şeyi az kelimeyle anlatıyoruz, aptala anlatır gibi anlatmıyoruz, o duyguları yaşayanların anlayacağını şekilde anlatıyoruz biz” diye sert bir karşılık verdi şair. “Kelime başına düşen duygu yoğunluğu şiirde her zaman daha fazladır” dedi öykücü “ama hikayede kelime başına düşen ayrıntı çok daha fazladır”. Şair duraksadı, kitaplıktan bir kitap çekip aldı sayfaları karıştırırken düşünüyordu öykücünün söylediklerini. “Siz mutsuzluktan besleniyorsunuz, oysa biz oldukça mutlu olayları anlatabiliyoruz” dedi öykücü. Şair gülümsedi “trajediler insanlara uç duyguları yaşatır, ama siz bunları görecek durumda değilsiniz” dedi. “Mutlu bir insan normaldir, ve normali herkes bilir, oysa mutsuz olan insan doğasına aykırı davranmış olur ve anlatılacak bir hikayesi vardır” diye devam etti. “Mutlu olmak normal ve insan doğasına uygun olansa eğer neden mutludan çok mutsuz var ve neden öyküden çok şiir ilgi çekiyor” dedi öykücü. Kapı zilinin gürültüsü son kelimeleri zor duyulur hale getirmişti. Şair kapıya yöneldi, gelen evin üçüncü üyesi olan gerçek bir hayatı ve işi olan ev arkadaşlarıydı, “ne tartışıyorsunuz yine” dedi, “şair ve öykücü muhabbeti mi yine?” diye cevabını istemediği belli olan soruyu yöneltti. Sonra sinirli ve alaycı bir gülümse ile “elma ile armudu karşılaştırmayı bırakın ve gidin bi çay koyun da içelim” diyerek odasına doğru yöneldi…

Misafirlik

Ev Sahibi;

Sabah her zamankinden erken uyandı Özge, ilk defa kendi evinde kalabalık sayılabilecek bir misafir grubu ağırlayacaktı. Daha önce misafirleri olmuştu ama genelde tek kişi ve akraba idi onlar, yani pek misafir sayılmazlardı. Eşi Ahmet hala uykudaydı, Özge uyandırmaya kıyamadı, sadece kendi yapacağı işlerin bir kısmını yapıp daha sonra Ahmet’in yardımı gerektiğinde uyandırmaya karar verdi. Usulca mutfağa doğru geçti, kafasında bir hareket planı vardı ve önündeki 4-5 saatlik zaman diliminin neredeyse her dakikası bu hareket planında bir işe endeksliydi. Misafirlerle ilgili pek bir fikri yoktu zira Ahmet’in çok eski arkadaşlarını ağırlayacaklardı, lakin hiçbiriyle tanışmamıştı daha önce.

Heyecanının büyük kısmını bu gerçek oluşturuyordu, evlendi, hiç bilmediği bir şehre taşındı, ve belki o şehirdeki dostları olan yegane insanları ağırlayacaktı. Eşi dostlarından hep iyi bahsetmişti ve onlarla tanışmak için sabırsızlanıyordu. Çok özenle başladı mutfak işlerine, yapılacak yemekler muhteşem olmalıydı. Önce çay koydu, Ahmet’e seslendi, kahvaltılıkları hazırladı zira doymadan güne başlanmazdı.  Ahmet uyku mahmurluğu ile mutfağa geldi, Özgeye gülümsedi ve içten bir günaydın döküldü dudaklarından.  Hemen kahvaltıya oturdular, Özge’nin çizelgesine uymaları gerekiyordu.

Saatler hızla aktı, koşuşturmaca sonlanmaya yaklaştı, bu arada Ahmet’in telefonu adresi bir türlü bulamayan arkadaşlarca sürekli aranmaktaydı. Özge’nin heyecanı tekrar artmıştı zira koştururken heyecanı oldukça azalmıştı. Az sonra Ahmet apartmanın önüne inerek arkadaşlarını beklemeye başladı. Özge salonda son düzenlemeleri yaparken kapı çaldı.

Misafir;

Bir haftadır bugünü organize edebilmek için uğraşıyordu. Herkes için uygun vakti ayarlayıp ev sahiplerine bildirdikten sonra rahatlamıştı biraz da olsa. Ahmet çok eski dostuydu, ona karşı mahcuptu, düğününe katılamamıştı. Üniversiteden kalma dostlarından hiç biri katılamamıştı. Organizasyon tamamlandı, gün ve saat ayarlandı, hediyeler alındı, misafir olacak arkadaşlarla buluşuldu. Yağmur olarak başlayan yağış kara dönmüştü ve Ahmet ve Özge’nin evleri oldukça yüksek bir yerdeydi. Arabalar park edildi, tek arabayla yola devam edildi lakin onu da cadde üzerinde bırakmak zorunda kaldılar. Hava şartları araba ile devam etmeyi tehlikeli hale getirmişti, eve yakın olduğunu düşündükleri bir noktaya arabayı bıraktıktan sonra yürümeye başladırlar. Bu arada Ahmet ile irtibat halinde kaldılar. Eski günleri hatırladılar, üniversite günlerinde kartopu savaşı yaptıkları bir akşamı andılar, sonra Ahmet’i gördüler, sarıldılar ve eve çıktılar.

Özge ve Ahmet muhteşem bir hazırlık yapmışlardı, evleri çok güzel döşenmişti ama en önemlisi huzur kokuyordu, huzur nasıl kokar demeyin, gerçekten huzur kokan bir yere gittiyseniz anlarsınız. Muhabbet özlenmişti belli oldu hemen, Özge hemen ayak uydurdu eski dostlara. Kahkahalar çayla birlikte yuvarlanırken saatler ilerlemişti. Gitme zamanı gelmişti. Tıka basa dolu mideler ve yüzlerde tebessüm ile tekrarında fayda olduğu hemfikriyle evin ilk misafirleri evden ayrıldılar. Bu ziyaretin tadı misafirlerin damağına kalmıştı. Eminim ev sahipleri de aynı şeyi hissediyordu.

Muhteşem evsahipliğiniz için teşekkürler…

Uyanıklık Hali...

Keşke bu kadar güzel olmasaydın, ya da ben seni bu kadar güzel görmeseydim. Gülümsemen küresel ısınmaya katkı sunmasaydı keşke. Sen güldüğünde gerçekten gözlerinin içi gülmeseydi belki o gözler kalbe iz bırakmazdı atların üzerine sıcak demirle basılan damgalar gibi. O kalbin sahibi olduysan kalbe sahip çıksaydın keşke, sahip çıkmayacaksan öyle gülmeseydin.  

Hani seni ilk gördüğüm gün var ya hatırlar mısın bilmiyorum, aramızda 2-3 kişi vardı ve yanımda oturuyordun. Ya da acaba aynı otobüstemiydik, bak ben bile unutmuşum ya da aynı senden bahsetmiyorum. Bir kadın sevdim ama farklı kadınlardı sanırım. Sevdiğim kadının gülümsemesi dünyayı ısıtıyordu ama hepsinin değil. Sevdiğim kadının gözleri iz bırakıyordu, ama hepsinin değil. Sevdiğim kadının sohbeti hiç bitmesin isterdim, ama hepsininki değil. Sevdiğim kadın karşıdan gelirken yoldaki insanlar açılırdı ve ışığından etkilenmemek için yere bakarlardı, ama hepsinde değil.

Kaç kadın sevmiştim acaba, hatırladığım sadece bir ama gerçekten var mı öyle biri onu bile bilmiyorum. Çok güzel sohbet eden bir kadın sevmiştim, çok güzel gülen, çok güzel bakan… Hatta çok güzel seven bir kadın bile sevmiştim. Sonra ne oldu o kadınlara onu da hatırlamıyorum, belki ben kovmuşumdur güzel güleni sohbeti güzel değil diye ya da güzel sohbet edeni güzel bakamıyor diye, hatırlamıyorum.

Sevdiğin kadının resmini çizdirebilir misin bir robot resim uzmanına bir suç işlediğini görsen. Tarif edebilir misin acaba, ben bir kere denedim ve ortaya çıkan sonuç normal bir kadındı ve korktum ben bu kadını nasıl sevdim diye. Neyse ben ilaçlarımı alayım ve uyuyayım tekrar zira uyanıklık bana yaramıyor….

Keyifli Bir Yürüyüş

Keyifli bir şekilde yürümeye devam etti, kulağında kulaklıkları vardı ve başında kapşonu. Bu ikili onun üniforması gibiydi artık. Yürümeye başladığında müzik olmazsa kısa sürede yürümekten vazgeçerdi. Yanından geçen çocuğun başını okşadı hafifçe, çocuğu ürkütmemeye özen göstererek. Babasına nazikçe gülümsedi ve hızını azaltmadan yürümeye devam etti. Karşıdan karşıya geçen köpeğin güvenliğinden emin oluncaya kadar durdu, sonra eski temposundan biraz daha hızlı yürümeye başladı durması sebebiyle oluşan açığı kapatmak istercesine. Fırının önünden geçerken taze ekmek kokusu aldığını hayal etti, oysa fırıncının arabasından gelen yanık yağ kokusundan başka koku duyulmuyordu. 3 kuruşa 5 köfte satan saçma lokantanın önünden geçerken liseli gençlerin ona baktığını farketti daha sonra da kendisinin ne yaptığını. Dinlediği şarkıya eşlik etmekle kalmıyor sanki bir sahne performansı sunuyordu. Gençler ona bakıp birbirlerinin kollarına vurarak gülüyorlardı. Sert bir şekilde durdu, gençlere döndü, kulaklıklarını çıkardı. Ortam gerilmiş çocukların kahkahaları yerini gergin bir bekleyişe bırakmıştı. Kafasını kaldırdı, kapşonu çıkardı ve çocuklara doğru reverans yaparak gülümsedi. Yaptığı bu hareket önce tam anlaşılamadı gençler tarafından ama sonra biri alkışlamaya başlayınca ortalık bir anda kahkaha ve alkış gürültüsüne boğuldu. Tekrar kulaklıklarını taktı, kapşonu kafasına geçirdi ve yola devam etti.

Çok hızlı yürüyordu, beraber yürüdüğü herkes bundan şikayetçiydi, o yüzden bir süredir yalnız yürümeyi tercih ediyordu. Zaten biriyle yürürken müzik dinlenemiyor ve sokağın kurallarına uymak zorunda kalınıyordu. Takribi olarak 1 saat yürümeyi planlamıştı ki hep böyle planlar ama yürüyüş 45 dakika sürerdi. Şarkılar birbiri ardına çalmaya devam ediyor hemen hepsine ayak uyduruyordu. Yürüyüşün sonuna yaklaşmış evini uzaktan görmüştü. Yorulmuştu, ama temposunu düşürmeden yürümeye devam etti. Şarkılara eşlik ederek apartmanın önüne kadar geldi. Karşılaştığı yaşlı komşusu hayırdır ne bu neşe diye sordu, gülümsedi ve sadece çok şükür dedi...